ضمن تبریک پیشاپیش فرارسیدن سال نو به خدمت شما عزیزان قصد داریم مختصری از نگاه

اسلام به عید و نوروز داشته باشیم .

واژه عید در قرآن کریم تنها یکبار در آیه 114 ، سوره مائده آمده است : " عیسی‌ بن مریم گفت : بارالها ! پرودگارا ! برای ما از آسمان مائده ‌ای فرست تا این روز برای ما و کسانی که پس از ما می آیند ، عید باشد که تو بهترین روزی دهندگانی و آیت و حجتی از جانب تو برای ما باشد ." ‏‏

عید " روزی است که در آن سود و منفعتی به دست بیاید و در شرع مقدس اسلام ، روزهای غدیر ، قربان و فطر عید نامیده می‌ شوند که در عید اضحی ، قربانی و در عید فطر ، زکات فطره مطرح است و در غدیر ، حضرت علی (علیه السلام) به امامت منصوب شدند .

همچنین می ‌توان گفت ؛ عید آن روزی است که در آن نماز ویژه ‌ای برگزار کنند یا روزی است که مجمعی در آن فراهم آید و یا آنکه عید روزی است که خلق از ماتم به شادمانی " عود " کنند یا روزی است که تفاوتی میان درویش و توانگر نباشد یا آنکه " عید " روز شریف و ارجمندی می‌ تواند باشد .

‏از آیه " مائده " استفاده می‌ شود که حضرت عیسی مسیح (علیه السلام) روز نزول مائده را که سال ‌روز وقوع یک معجره الهی در تاریخ است ، برای همه انسان ‌ها " عید " قرار داده است تا این روز ، آیت و حجتی از جانب خداوند برای مردمان در تمامی اعصار بوده باشد و به میمنت این پدیده پربرکت همه ساله شادمانی و خجستگی آن روز تکرار شود .

‏از آنجا که " مائده " به معنای خوان پرنعمت ، تنها دوبار در سوره مائده آمده است ، می‌ توان گفت ؛ نزول رزق از آسمان به درخواست حضرت عیسی مسیح (علیه السلام) ویژگی خاصی داشته که به خاطر آن عنوان " مائده " را به خود گرفته است . ‏

راغب اصفهانی می‌ گوید : " مائده طبق و خوانی است که در آن طعام باشد که هم به آن طبق و هم به طعام مائده گفته می شود . " ‏بنابراین ، عید در این آیه اشاره دارد به نزول یک برکت آسمانی در پوشش طبق یا طبق‌ هایی از طعام و خوردنی که می ‌تواند تکرار و بازگشت آن روز نیز همان برکات را به همراه داشته باشد و از این جهت ، آیت و حجتی دیگر از جانب خداوند متعال برای انسان ‌ها و فرصتی دیگر برای ایجاد ارتباط با خدا و ذکر و یاد او در دل ها و زبان ها باشد . ‏
 

انشاءالله هرروزتان نورز باد

تصاویربرگزاری حلقه علمی در دانشگاه آزاد اسلامی واحد دماوند باعنوان( معرفت شناسی امامت از دیدگاه فرق اسلامی) 

استاد:مرتضی احمدی    

شرح  مختصرجلسه:

جلسه در ساعت 9صبح در اتاق جلسات واحد باحضور تعداد12نفر از دانشجویان با موضوع معرفت شناسی از دیدگاه شیعه واهل تسنن با رویگرد عقلی و روایی توسط استاد با توضیحاتی شروع ودانشجویان هرکدام نقد و نظر هایی را مطرح کرده اند سپس جلسه بهد از پذیرایی مختصر راس ساعت30/10 به پایان رسید وادامه بحث با موضوع پیشنهادی

شناحت امام زمان (عجل الله )از دیدگاه فرقه های مختلف اسلامی و باورها به جلسه بعد موکول شد . 

جمع بندی جلسه

   1-مورد قبول بودن امامت به اعتقاد همه فرق اسلامی

2- تعریف متفاوت از امامت و اختلاف دیدگاه

3- برخلاف دیدگاه اهل سنت هم از نظر عقلی وهم نقلی امام باید عصمت داشته باشد

دهه فجر به همه ایرانیان مبارک باد

میلاد پیامبر عظیم الشان اسلام ، حضرت ختمی مرتبت ، محمد مصطفی (صلی الله علیه واله وسلم) و میلاد فرزند برومندش امام جعفر صادق (علیه السلام) و هفته وحدت شیعه و سنی بر همه مسلمانان جهان تبریک و تهنیت باد .

با دارایی خود نمی توانید دل مردم را به دست آورید ، پس دلشان را با اخلاق نیک به دست آورید .

پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله وسلم)

نام :

محمد بن عبد الله

در تورات و برخى کتب آسمانى «احمد» نامیده شده است. آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (صلی الله علیه واله وسلم) پیش از نامگذارىِ فرزندش توسط عبدالمطلب به محمّد، وى را «احمد» نامیده بود.

کنیه:
ابوالقاسم و ابوابراهیم.

القاب:
رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر،نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‏ و... .

منصب:
آخرین پیامبر الهى، بنیان‏گذار حکومت اسلامى و نخستین معصوم در دین مبین اسلام.

تاریخ ولادت:
روز جمعه، هفدهم ربیع الاول عام الفیل برابر با سال 570 میلادى (به روایت شیعه). بیشتر علماى اهل سنّت تولد آن حضرت را روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول آن سال دانسته‏اند.
عام الفیل، همان سالى است که ابرهه، با چندین هزار مرد جنگى از یمن به مکه یورش آورد تا خانه خدا (کعبه) را ویران سازد و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد؛ امااو و سپاهیانش در مکه با تهاجم پرندگانى به نام ابابیل مواجه شده، به هلاکت رسیدندو به اهداف شوم خویش نایل نیامدند. آنان چون سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل (عام الفیل) معروف گشت.

محل تولد:
مکه معظمه، در سرزمین حجاز (عربستان کنونى).

نسب پدرى:
عبدالله بن عبدالمطلب (شیبة الحمد) بن هاشم (عمرو) بن عبدمناف بن قصى بن کلاب بن مرّة بن کعب بن لوىّ بن غالب بن فهر بن مالک بن نضر (قریش) بن کنانة بن خزیمة بن مدرکة بن الیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان
از پیامبر اسلام(صلی الله علیه واله وسلم) روایت شده است که هرگاه نسب من به عدنان رسید، همان جا نگاه دارید و از آن بالاتر نروید. اما در کتاب‏هاى تاریخى، نسب آن حضرت تا حضرت آدم(ع) ثبت و ضبط شده است که فاصله بین عدنان تا حضرت اسماعیل، فرزند ابراهیم خلیل الرحمن(ع) به هفت پشت مى‏رسد.

مادر:
آمنه، دختر وهب بن عبد مناف.
این بانوى جلیل القدر، در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشى، کم‏ نظیر و سرآمدهمگان بود. وى پس از تولد حضرت محمّد(صلی الله علیه واله وسلم) دو سال و چهارماه و به روایتى شش سال زندگی کرد و سرانجام، در راه بازگشت از سفرى که به همراه تنها فرزندش، حضرت محمّد(صلی الله علیه واله وسلم) وخادمه‏اش، ام ایمن جهت دیدار با اقوام خویش عازم یثرب (مدینه) شده بود، در مکانى به نام «ابواء» بدرود حیات گفت و در همان جا مدفون گشت.
و چون عبدالله، پدر حضرت محمد(صلی الله علیه واله وسلم) دو ماه (و به روایتى هفت ماه) پیش از ولادت فرزندش از دنیا رفته بود، کفالت آن حضرت را جدش، عبدالمطلب به عهده گرفت. نخست وی را به ثویبه (آزاد شده ابولهب) سپرد تا وى را شیر دهد و از او نگه‏دارى کند؛ اما پس از مدتى وى را به حلیمه، دختر عبدالله بن حارث سعدیه واگذار کرد. حلیمه گرچه دایهآن حضرت بود، اما به مدت پنج سال براى وى مادرى کرد.

مدت رسالت و زمامدارى:
از 27 رجب سال چهلم عام الفیل (610 میلادى)، که در سن چهل سالگى به رسالت مبعوث شده بود، تا 28 صفر سال یازدهم هجرى، که رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده‏دار امر رسالت و نبوت بود. آن حضرت علاوه بر رسالت، به مدت ده سال امر زعامت و زمامدارى مسلمانان را پس از مهاجرت به مدینه طیبه بر عهده داشت.

رحلت:
دوشنبه 28 صفر، بنا به روایت بیشتر علماى شیعه و دوازدهم ربیع الاول بنا به قول اکثر علماى اهل سنّت، در سال یازدهم هجرى، در سن 63 سالگى،در مدینه بر اثر زهرى که زنى یهودى به نام زینب در جریان نبرد خیبر به آن حضرت خورانیده بود. معروف است که پیامبر اسلام(صلی الله علیه واله وسلم) در بیماری وفاتش مى‏فرمود: این بیماری از آثار غذاى مسمومى است که آن زن یهودى پس از فتح خیبر براى من آورده بود

محل دفن:
مدینه مشرفه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى) در همان خانه‏اى کهوفات یافته بود. هم اکنون مرقد مطهر آن حضرت، در مسجد النبى قرار دارد.

همسران:
1. خدیجه بنت خویلد.
2. سوده بنت زمعه.
3. عایشه بنت ابى بکر.
4. امّشریک بنت دودان.
5. حفصه بنت عمر.
6. ام حبیبه بنت ابى سفیان.
7. امّ سلمه بنت عاتکه.
8. زینب بنت جحش.
9. زینب بنت خزیمه.
10. میمونه بنتحارث.
11. جویریه بنت حارث.
12. صفیّه بنت حىّ بن اخطب.
نخستین زنى که افتخار همسرى پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) را یافت، خدیجه بنت خویلد بود. حضرت محمّد(صلی الله علیه واله وسلم) پیش از رسیدن به مقام رسالت، در سن 25 سالگى با این بانوى بزرگوارازدواج نمود. خدیجه کبرى (س) با موقعیت و اموال خویش، خدمات شایانى به پیامبراکرم(صلی الله علیه واله وسلم) در اظهار رسالتش کرد. این بانوى بزرگ، از افتخارات زنان عالم است و در ردیف بانوان قدسى، همانند مریم و آسیه، قرار دارد. پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) به احترام خدیجه کبرى (س) تا هنگامى که وى زنده بود، با هیچ زن دیگرى ازدواج نکرد. همو بود که دردها ورنج‏هاى پیامبر(صلی الله علیه واله وسلم) را، که سران شرک و کفر متوجه آن حضرت می ‏کردند، تسلّى داده و اورا در رسالت و نبوتش یارى مى‏داد.
خدیجه کبرى(س) به خاطر مقام و منزلتى که در اسلام به دست آورده بود، مورد لطف وعنایت مخصوص پروردگار جهانیان قرار گرفت. به همین جهت روزى جبرئیل امین به محضرپیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) شرفیاب شد و گفت: اى محمد! سلام خدا را به همسرت خدیجه برسان. پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) به همسرش فرمود: اى خدیجه! جبرئیل امین از جانب خداوند متعال به توسلام می رساند. خدیجه گفت: «اللّه السّلام و منه السّلام و على جبرئیل السّلام». 
 

حضرت خدیجه (س) در ایام همسرى با پیامبر(صلی الله علیه واله وسلم) از احترام ویژه رسول‏ خدا(صلی الله علیه واله وسلم) برخورداربود و پیامبر(صلی الله علیه واله وسلم) نیز همسرى مهربان و وفادار براى او بود. آن حضرت پس از وفات خدیجه (در رمضان سال دهم بعثت) همواره از او به نیکى یاد مى‏کرد.
از عایشه، سومین همسر رسول خدا(صلی الله علیه واله وسلم)، روایت شده است:
«کانَ رَسُولُ اللّهِ(صلی الله علیه واله وسلم) لایَکادُ یَخْرُجُ مِنَ الْبَیْتِ حَتّى یَذْکُرَخَدیجَةَ فَیَحْسَنُ الثَّناءِ عَلَیْها، فَذَکَرها یَوْماً مِنَ الْاَیّامِفَادْرَکَتْنی الْغَیْرةَ، فَقُلْتُ: هَلْ کانَتْ اِلاّ عَجُوزاً وَقَدْ اَبْدَلَ کَاللّهُ خَیْراً مِنْها، فَغَضَبَ حَتّى‏ اهْتَزَّ مَقْدَمُ شَعْرِهِ مِنَالغَضَبِ‏.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله وسلم) هیچ‏گاه از خانه بیرون نمی رفت مگر این که یادى از خدیجه مى‏کردو از او به نیکى نام مى‏برد. یک روز که پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) از خدیجه (س) یاد کرده وخوبى‏هاى او را بیان مى‏کرد، غیرت زنانگى بر من غالب شد و به پیامبر(ص) گفتم: آیااو یک پیرزن بیشتر بود و حال آن که خداوند بهتر از آن (یعنى عایشه) را به تو دادهاست؟ پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) از این گفتار من، خشمگین شد، به طورى که موهاى جلوى سرش از شدت خشم به حرکت درآمد

فرزندان:

الف) پسران:
1. قاسم. او پیش از بعثت پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم) تولد یافت. از این روپیامبر(صلی الله علیه واله وسلم) را ابوالقاسم نامیدند.
2. عبدالله. این کودک چون پس از بعثت به دنیاآمده بود، وى را «طیّب» و «طاهر» می گفتند.
3. ابراهیم. او در اواخر سال هشتم هجرى متولد شد و در رجب سال دهم هجرى وفات یافت.
عبدالله و قاسم از خدیجه کبرى (س) و ابراهیم از ماریه قبطیه متولد شدند. وهرسهآنان در سنین کودکى از دنیا رفتند.
ب) دختران:
1. زینب (س). 2. رقیه (س). 3. ام کلثوم (س). 4. فاطمه زهرا (س).
دختران پیامبر اسلام (ص) همگى از حضرت خدیجه(س) متولد شدند و تمام فرزندان رسول خدا(صلی الله علیه واله وسلم) جز فاطمه زهرا (س) پیش از رحلت آن حضرت، از دنیا رفته بودند. تنها فرزندى کهاز آن حضرت در زمان رحلتش باقى مانده بود، فاطمه زهرا(س)، آخرین دختر وى بود. این بانوى مکرّمه، افتخار بانوان عالم، بلکه همه انسان‏ها و مورد تقدیس و تکریم فرشتگان عرشى است. همو است که مادر سبطین و امّ الأئمة المعصومین(ع) است.
گرچه پیامبر اسلام(صلی الله علیه واله وسلم) به تمام خاندان مؤمن خویش علاقه‏ مند بود، اما در میان همسرانش بیش از همه، به خدیجه کبرى (س) و در میان فرزندانش بیش از همه، به فاطمه زهرا (س) علاقه‏مند بوده و اظهار محبت و لطف مى‏فرمود.

هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری، مصادف است با شهادت یازدهمین پیشوای شیعیان جهان،

حضرت امام حسن عسگری(علیه السلام). ایشان در هشتم ربیع الثانی سال 232 متولد گردید.

پدرش امام دهم ،حضرت امام هادی (عیله السلام) و مادرش بانویی شایسته به نام "حدیثه" می‏‏باشد.

آیا میدانید که چرا امامین عسگرین (علیهما السلام) در پادگانهای نظامی تحت نظر بودند و ارتباط شیعیان ، مخصوصا با امام حسن عسگری (علیه السلام) امکان پذیر نود مگر به واسطه بعضی از وکلا؟؟؟

جدای از اینکه خلفای وقت  دلایلی جهت حفظ حاکمیت خودشان مطرح می کردند ، ولی برای روی دوم سکه نیز مواردی به نظر میرسد که دانستن آن برای شما اردتمندان به آن حضرات بسیار جالب است:

بدون شک هر مقدمه ای یک ذی المقدمه دارد

1-       موضع اول به عنوان مقدمه سن بسیار پایین ویا جوان بودن امامت از زمان امام جواد (علیه السلام) بود . که شعیه بداند امت به سن نیست اگر ارده خدا تعلق بگیرد حتی طفلی در گهواره پیامبر الهی میگردد. ضمنا برای شیعه این موضوع توجیه شده که امامت در سن 5الی6سالگی هم میشود هرچند بعضی ها که ایما نشان ویا اطلاعشان از امامت کامل نبود در صدد نظریاتی برای کمی سن ائمه(علیه السلام) برآمدند ازجمله تشکیل شورای امامت تازمام بلوغ سنی امام!و...

ذی المقدمه: اینکه در زمان امامت امام زمان(عجل الله تعالی)برای شیعه کمی سن امام کاملا اثبات شده بود وجای هیج گونه بحثی نبود.

2-       عدم ارتبا مستقیم با امام که از زمان اما هادی (علیه السلام)شروع و در زمان امامت امام حسن عسکری به اوج خودش رسید به غیر از تعداد اندکی از وکلا، کسی باآن حضرت در ارتباط نبود . مقدمه ای بود برای یک ذی المقدمه که شیعه عادت کند وبداند که ندیدن امام خللی در امامت ایجاد نمی کند تا زمانی که غیبت امام زمان(عجل الله تعالی) شروع شد شعیه تمرین عدم حضور امام را داشته باشد وبرای او یک موضوع عادی باشد.