امام خامنه ای(مدظله):به کسی رای بدهید که مرز او با دشمن مرز مشخصی باشد.
مکان تفیلا :
شرط اصلی مکان تفیلا، پاکی آن است. و در هر مکان می توان تفیلا را به تنهایی یا جماعت برگزار کرد. اما مکان رسمی نماز یهود در کنیسا (کنیسه) یا لفظ صحیح تر آن «بِت هَکِنِسِت» است. اجزا اصلی کنیسا عبارت اند از:
1- صحن اصلی نمازگزاران (نشسته بر زمین یا صندلی)
2- پیشخوان و میز پیش نماز (شالیح صیپور) که «تِوا» نام دارد
3- «هِخال» (جایگاه قرارگیری اسفار تورات)
4- سکوی جلوی هخال بنام «دوخان» که محل اجرای برخی مراسم خاص کاهنان (مردان از نسل حضرت هارون).
جهت گیری برای خواندن تفیلا (چه شخصی و جماعتی و در کنیسا یا بیرون از آن) رو به سوی مغرب و با نیت بیت المقدس می باشد. هر چند که خواندن تفیلا در جهت دیگر نیز آن را باطل نمی کند. در نقاط دیگر عالم با توجه به محل قرارگیری آن مکان نسبت به اورشلیم و بیت المقدس ممکن است که جهت به سمت مشرق تغییر یاب
دعاهای غیر از تفیلا :
غیر از نوبت های رسمی تفیلا، استفاده از نعمات جهان نیز عموما مستلزم ادای دعای ویژه ای تحت عنوان براخا یا برکت است. قبل از خوردن هر خوراکی یا نوشیدنی دعایی خاص گفته می شود. حتی برای بوئیدنی ها، پوشیدن لباس نو، انجام فریضه ای که شرع آن را دستور داده است (مانند استفاده از صیصیت و تفیلین) دعای خاص آن موضوع گفته می شود. مشاهده برخی پدیده های طبیعی مانند دیدن اولین شکوفه های درختان، دیدن ماه نو (از هفتم تا چهاردهم ماه قمری)، رعد و برق، رنگین کمان و غیره نیز انسان یهودی را ملزم به ادای دعا و شکرانه می سازد. حتی وضعیت های غم انگیز (از دست دادن بستگان درجه اول یا زیارت قبور) دعاهای خاص خود را دارند. رفتن به سفر یا بازگشت از آن، برخاستن از بستر بیماری یا آزادی از زندان و بسیاری از موارد دیگر، همگی دعا یا براخاهای مخصوصی دارند که تحت احکام معین ادا می شوند.
در مورد خوراکی ها پس از استفاده نیز دعای شکرانه مخصوص خوانده می شود. موردی که تورات صریحا به آن اشاره کرده است، دعای پس از صرف غذا (با نان) است که «بیرکَت هَمازون» نام دارد. ارزش این دعا را حتی از نوبت های رسمی تفیلا نیز بالاتر دانسته اند. این دعا نیز همانند تفیلا، اگر به صورت جمعی (3 نفر یا 10 نفر مرد بالغ) ادا شود، شکل های کاملتری به خود می گیرد و در اعیاد و مناسبت های مذهبی (مانند تفیلاهای ویژه) بخش هایی به متن اصلی آن اضافه می شوند. زبان تفیلاها و دعاها به لفظ عبری هستند و در موارد خاص (و بیشتر در مقدمات و موخرات) زبان «آرامی» نیز به کار می رود.
ذکر خواسته ها و دعاهای شخصی :
طبق شرع یهود، هر گونه تغییر شکل در کلیات یا کلمات دعاها و تفیلاها ممنوع است. اما در بخش هایی از متن تفیلاها ، نقاط خاصی جهت بیان درخواست های شخصی (حتی به زبان غیر یهودی) پیش بینی شده است. غیر از موارد ذکر شده، خواندن نوبت های تفیلا به صورت اضافی عموما منع شده است مگر با رعایت احکامی ویژه. هر چند روشن است که دعا و نیایش در هر زمان و مکان از انسان پذیرفته می شود و این خارج از چهار چوب تفیلا و دعاهای مدون مذکور است. (بیشتر این مطالب از سایت انجمن کلیمیان مقیم تهران اقتباس شده است).