علویان چه کسانی هستند؟...
علویان از دیدگاه علویان
علویان خود را شیعیان اِثنی عشر می‌دانستند و می‌دانند. علویان مسلمانان شیعه و موحد بودند و هستند که خداوند را از هر شباهتی با مخلوقات منزه آنان به نبوّت سیّد پیامبران حضرت محمد(صلی الله علیه واله) و امامت امامان دوازده گانه اعتراف داشتند و دارند. آنها عرب‌های خالص بودند و هستند که چیزی داخل نسبت آنها نشده است آنان هیچ چیز دیگری را به جای اسلام به عنوان دین و عربیت به عنوان نسبت و تشیع نمی‌پذیرفتند و نمی‌پذیرند. علوی نه حلول و نه تناسخ را قبول نداشتند و ندارند. آنها نه جبر را می‌پذیرفتند و نه تفویض را. از دیدگاه آنها، قضا و قدر از ناحیه خداوند است و شر آن از ناحیه نفوس.[1]
پارسایی علویان و درآمدی به ریشه‌های فرهنگی اجتماعی تشیع در ارتباط با علویان
علویان و شیعیان در قرن اول به دیانت و پارسایی شهرت داشتند این ویژگی پس از شهادت امام علی(علیه السلام) و آغاز سلسله امویان روشن تر شد. علویان و اهل بیت که به انجام فرائض و نوافل و ترک محرمّات و مکروهات تقیّد شدیدی داشتند دین و مذهب آنان را سرلوحه کردار خویش قرار می‌دادند.
شیعیان و علویان به خاطر ظلمهایی که بر آنان روا داشته می‌شد، مظهر مظلومیت بودند و مردم ایران با مشاهده این ظلمها که در موارد زیادی به شهادت علویان می‌انجامید به آنان متمایل می‌شدند. این مظلومیت پس از واقعه کربلا رو به فزونی گذاشت و در این میان نباید از نقش مهم امام سجاد(علیه السلام) غافل ماند.[2]
در جریان سرنگونی امویان در سال 132 ه. ق مظلومیّت شیعیان پشتوانه مهمی بود که عباسیان از آن استفاده کردند آنان حکومت خود را بر پایه اشکی که بر شهادت امام حسین، زیدبن علی و یحیی بن زید می‌ریختند برپا کردند. یعقوبی با اشاره بر حرکت زید بن علی که سبب ایجاد مظلومیتی دیگر بعد از عاشورا برای علویان و شیعیان شد[3]
این مبحث ادامه دارد...
[1] - محمدحسین، طباطبایی، شیعه در اسلام، تهران ، غدیر، بی تا ، فصل سوم ، ص 86
[2] - علی ، شیرخانی ، تشیع و روند گسترش آن در ایران ، دفتر نشر معارف، 1382، ص 48-53
[3] - ابن واضع، یعقوبی ، تاریخ یعقوبی ، ج 2 بیروت ، دار صادر، ص 326
.jpg)
.jpg)
